در قرآن خداوند تلاش می‌کند سرگذشت درگیری پیغمبران گذشته با جبهه مقابل خود را بارها و بارها تکرار کند.غرض از این تکرارها این است که به پیغمبر اکرم نشان دهد اتفاق هایی که برای ایشان می افتد، اتفاق هایی تاریخی بوده و اوهم در ادامه جبهه حق در طول تاریخ قرار دارد ودرنتیجه این درگیری ها هم مثل درگیری های تاریخی دیگر تمام و پیروز خواهد شد.برای اینکه در انقلاب اسلامی ما هم بدانیم در کجای این درگیری قرار داریم باید به درگیری هایی که در این چهل و اندی سال طی کردیم؛توجه کنیم. مهارهایی که برای جمهوری اسلامی ایران ایجاد کردند تا بتوانند تسلط ونفوذ خود را حفظ کنند.مهارهایی از جمله:
مهار رسانه ای:در ابتدا تلاش کردند ما را در بستر جهان«مهار رسانه‌ای»کنند. به طور مثال:در آمریکا بنر میزدند و عکس امام خمینی را چاپ می کردند و زیر آن می نوشتند:«اگر میخواهید با این مرد مخالفت کنید از سرعت ۸۰ یا ۱۰۰کیلومتر بیشتر نرانید».آنها به وسیله مهار رسانه‌ای؛یک ایران هراسی، یک انقلاب هراسی به راه انداخته بودند که ما از آن عبور کردیم.
مهارنظامی: بعد از انقلاب تلاش کردند ما را مهار نظامی کنند که به هشت سال جنگ تحمیلی دچار شدیم و مبارزه کردیم.آن را هم پشت سر گذاشتیم که خود منشأ آثار زیادی شد.
مهار فرهنگی و مهار جمعیتی: یکی از معیارهای قدرت در هر کشور جمعیت هست.جمعیت در هرکشور قدرت آفرین است. آنها تلاش کردند از طریق رسانه ها و فعالیت های مختلف، جمعیت ما را کم کنند البته ما از این طریق آسیب دیدیم.
مهار دیپلماتیک و سیاسی:تلاش کردند از طریق اجماع های مختلف،جمع شدن کشورهای مختلف،سازمان ها وسازمان های مردم نهاد(NGO)مختلف، فشارهای سیاسی و دیپلماتیک به ما وارد کنندتا در عرصه جهانی ما را در گوشه رینگ انداخته و مهارکنند.
مهار علمی: مهار علمی از اِلِمان های قدرت هر کشور است. لذا شروع به ترور دانشمندان ما کردند. از خود تان بپرسید:«چرا دانشمند را ترور میکنند؟ چرا دانشمند داروساز را ترور میکنند؟ دانشمند هسته ای را ترور میکنند؟».
مهار امنیتی: تلاش کردند با تحریک گروهها، مذاهب و قومیت های مختلف را شبکه سازی کنند. نیروهای نفوذی را در جاهای مختلف فرستادند تا بتوانند از طریق اخلال در سیستم و اختلال امنیتی کشور را مهار کرده و به هم بریزند. کارهایی که همچنان ادامه دارد و ما از آنها عبور کردیم.
عبور از این مهارها یعنی؛ سلطه امنیتی پیدا کردیم،سلطه نظامی پیدا کردیم،علم در کشور ما سیستماتیک تولید شد و دیگر نمی توانند جلوی آن را بگیرند. همه اینها هیچکدام منافی این نیست که ما همچنان باید پیشرفت کنیم و همچنان نقص‌هایی هم ممکن است داشته باشیم غرض این است که این درگیری وعبور از این در گیری را نشان دهیم و بدانیم (الان کجای این درگیری هستیم؟) درگیری هایی که همچنان ادامه دارد.
اتفاق جدیدی که در این دو ماه اخیر هم شاهد آن بودیم مهار به وسیله یک جنگ ترکیبی شدید بود. همه این موارد به همراه «فضای رسانه ای» که به صورت انبوه به آن اضافه شد.در واقع آنها تلاش کردند«مهار ذهنیتی» کنند و با مردم ایران «جنگ شناختی» را شروع کنند.یکی از ویژگی های جنگ شناختی این است که تلاش کنند تا در این«جنگ شناختی»، «شناخت مردم»ایران را نسبت به فضای عمومی کشور شان و نسبت به جایگاه شان تغییر دهند زیرا؛ وقتی شخصی شناختش عوض شود ناخودآگاه به سرباز دشمن تبدیل می گردد.
تفاوتی که بین«جنگ شناختی» با «جنگ نظامی» وجود دارد این است که؛ اگر در «جنگ نظامی»هر یک از ما تیر بخورد آن فرد شهید می شود؛یکی از ما کم می شود ، اما به دشمن هم اضافه نمی شود ولی در «جنگ شناختی» فردی که از طریق رسانه ها و افکاری که به او منتقل می شود تیر می خورد؛آن فرد شهید نیست بلکه مبدل به سرباز دشمن شده است.[یکی از ما کم و یک نفر به دشمن اضافه می شود]. سربازی که آنها با«جنگ شناختی» ایجاد کردند درون کشور و درون سیستم است و خطر خیلی بالایی دارد. در واقع «هدف جنگ شناختی» این است که «شناخت مردم» کشوری را نسبت به کشورشان تغییر داده و آنها را به افرادی تبدیل کنند تا مثل آنها فکر فکرکنند.
برای اینکه نشان دهیم همه ما درگیر این جنگ شناختی هستیم چند مثال می زنیم:
«نماینده سنتکام» که در واقع ارتش آمریکا در منطقه خاورمیانه هست،خودش اعلام می‌کند:«ما دیگر در خاورمیانه برتری هوایی را نداریم. برتری هوایی در اختیار جمهوری اسلامی ایران است».
مدتی قبل هوا فضای سپاه،«موشک هایپرسونیک»مافوق صوت را رونمایی کردکه صدای غربی ها هم در آمد.
راه اندازی رصدخانه ملی ایران که مجله«science» به آن واکنش نشان داد.یک اتفاق جهانی که تعجب دانشمندان جهان را هم بر انگیخت که چطور در شرایط«تحریمی»ایران توانسته این کار را انجام دهد اما حس«غرور ملی» خودمان را نه! و هزاران هزار مورد دیگر.
چرا ما نسبت به این اتفاق حس«افتخار ملی»نداریم و آنطور که باید حسش نمیکنیم؟! حس نمی کنیم که ما هم چنین چیزهایی را داریم.
«تلسکوپ جیمز وب» با سابقه ای که در کارهای فضایی دارند یک عکس از کهکشان می اندازد وتمام شبکه های اجتماعی و تمام سایت هایی که به این مباحث می پردازند به آن پرداخته و به آن افتخار می کنند.ولی ما رصدخانه تاسیس میکنیم که تعجب دانشمندان جهان را هم برمی‌انگیزد اما چنین غروری در ما ایجاد نمی شود؛چرا؟ این موارد«مشتی نمونه خروار است» که نشان می‌دهد ما در«جنگ شناختی» هستیم؛[در این جنگ تیر خورده ایم و به همین علت احساس افتخار نمی کنیم].
در«جنگ شناختی» بزرگ و کوچک معنا ندارد.از ویژگی های جنگ شناختی این است که؛ شما متوجه نیستید تیر جنگ شناختی به شما برخورد کرده است. حتی در این جنگ، ممکن است یک فرد رده بالا بدون اینکه بفهمد، در کشورش، مورد اصابت تیر دشمن قرار گرفته باشد.
در«شبکه های اجتماعی» مواظب «جنگ شناختی»،مواظب «اطلاعات»،مواظب«هجمه احساساتی» که دارند به ما منتقل می کنند تا ما آنگونه که آنها می خواهند«فکر کنیم» باشیم.
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.